Het verhaal van Annemie In het tweede jaar van de politieopleiding ga je voor het eerst mee op de noodhulp. Dit is in kwartiel vijf. Je gaat samen met twee ervaren collega’s naar de meldingen toe. Je wordt in het eerste jaar van de opleiding zo goed mogelijk voorbereid. Dit doe je met theorie, trainingen en praktijkvoorbeelden (scenario’s). Maar hoe is het als je daadwerkelijk in die auto zit? Politiestudent Annemie vertelt over hoe zij haar eerste noodhulpdienst heeft ervaren. ‘De eerste keer mee op de noodhulp, ik weet het nog als de dag van gisteren. Dat begint al bij jezelf. Bij het voorbijzien lopen in de spiegel, in uniform. Dan denk je: ‘oh ja, dat ben ik!’. En de eerste keer meedraaien tijdens een dienst, weet je eigenlijk niet wat de dag gaat brengen. Het klinkt heel cliché, maar zo is het ook echt in de praktijk. Op de Politieacademie krijg je soms meldingen die vaag omschreven zijn. Op straat is dat precies zo. Je weet eigenlijk niet wat je aan gaat treffen wanneer je ter plaatse komt.’ ❛❛ Je weet eigenlijk niet wat je aan gaat treffen wanneer je ter plaatse komt ‘Tijdens mijn eerste keer noodhulp hadden we geen hele spannende meldingen. Maar wel ingewikkelde meldingen! Op de Politieacademie krijg je een praktijkvoorbeeld. Hiermee kun je dan verzinnen hoe je dat gaat aanpakken. Maar in de praktijk kan de situatie net weer wat anders zijn. Geen situatie is hetzelfde. Dit ervaar je ook in de praktijk. We kregen een melding van inbraak, waarbij de inbreker al zou zijn aangehouden. Maar ter plaatse bleek de situatie anders te zijn. De aangehouden man was een zwerver. Er was een ruitje ingetikt, maar dat bleek hij niet te hebben gedaan. In het begin ga je over een situatie in hokjes denken. Dat moet je afleren. Je moet eerst bekijken: wat is de situatie? Wat je geleerd hebt, komt in grote lijnen wel weer terug. Even terug naar de basis.’ ❛❛ Durf je het zelf aan? Ga het doen! ‘Wanneer je als derde persoon op de noodhulp mee gaat, mag je nog een stapje terug doen als je het niet weet. In het begin ben je bang dat collega’s je zien als ‘de student met domme vragen’. Collega’s behandelen je toch als gelijke. Ik zit in het basisteam Twente-Noord in Almelo. Collega’s vinden het heel leuk om over hun werk te vertellen en nemen tijd voor je. Ze vragen: ‘Durf je het zelf aan? Ga het doen!’ Maar ik kan ze ook gerust bij een melding vragen wat nu te doen. Hoe zij het aanpakken. Dat is de tip die ik andere studenten mee wil geven. Wees nieuwsgierig. Stel vragen en stel je leerbaar op. Laat je vragen niet liggen tot je het zelf uit kunt zoeken. Vraag het gewoon!’