Het verhaal van Chris en Ramon In Nederland worden ongeveer vierhonderd personen beveiligd. Zo’n tachtig van hen krijgt de meest zware beveiliging, omdat ze zwaar worden bedreigd. Dit zijn bijvoorbeeld advocaten, journalisten, diplomaten en leden van het Koninklijk Huis. Als persoonsbeveiliger zorg je ervoor dat zij hun functie veilig kunnen uitoefenen en hun leven veilig kunnen leiden. Je bent daarom altijd voorbereid op onverwachte situaties. Al jouw zintuigen staan altijd op scherp. Maar wat maakt het werk als persoonsbeveiliger nou zo mooi? We liepen mee tijdens een oefening van de opleiding ‘Generalist beveiliging persoonsbeveiliging’. Een dag lang mochten we ervaren hoe het is om als TBP (te beveiligen persoon) te worden beveiligd. We zitten op de achterbank van een gepantserd voertuig. Achter ons rijdt een volgauto. We zijn onderweg naar ons eerste agendapunt. Ondanks dat het druk is op de weg in Rotterdam, ontgaat de beveiligers niets. Een auto die ergens te lang stilstaat. Een vrouw die staat te filmen. Of iemand met opvallend veel interesse. Ze kunnen rekenen op de belangstelling van de beveiligers. Er wordt nauwelijks gesproken, behalve met de andere collega’s die samen zorgen voor onze veiligheid. Mentaal zwaar Tijdens de oefening passen de studenten alles toe wat ze tot nu toe hebben geleerd. We spreken Chris en Ramon*. Chris werkte hiervoor bij een ander onderdeel van de politie. Ramon heeft een achtergrond bij Defensie. Maar hun hart ligt bij de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging (DKDB). Na de opleiding gaan ze aan de slag bij deze speciale dienst van de Landelijke Eenheid van de politie. Door een oefening als deze, worden ze goed voorbereid op dit werk. ‘Het was onze eerste oefening in een grote stad. Ook werkten we voor het eerst met een TBP die we niet kennen. Op zo’n dag krijgen we een agenda. We weten naar welke plekken we gaan, maar daar moeten we het mee doen. Tijdens de oefening werden we geprikkeld met onverwachte agendapunten. Dan moeten we ter plekke van alles regelen. Dat vraagt veel van je brein’, vertelt Chris. ❛❛ We hebben in dit werk vaak te maken met het hoogste dreigingsniveau Ook Ramon vond dat uitdagend. ‘We doen er op zo’n moment alles aan om ervoor te zorgen dat de TBP alles kan doen wat hij of zij wil. Dat kost tijd en het vraagt om een plan. Zonder plan gaan we niet op pad. We hebben in dit werk vaak te maken met het hoogste dreigingsniveau. Daarnaast weten we allemaal hoe de wereld op dit moment in elkaar zit. Dat vraagt veel scherpte van ons allemaal. Daarom is de opleiding mentaal zwaarder dan fysiek. Je moet er altijd voor honderd procent met je koppie bij zijn. We draaien daarnaast veel lange dagen. Zie het als een trein die steeds sneller gaat rijden. Je moet aanhaken en bijblijven.’ Verschillende rollen De studenten volgen eerst een specialistische rijopleiding. Ze leren veilig, vlot en onopvallend rijden. Daarna volgt aansluitend de opleiding tot persoonsbeveiliger op de Politieacademie in Ossendrecht. Ze leren dan in verschillende situaties waken voor iemands veiligheid. Hierbij oefenen ze in verschillende rollen. Iedere rol is belangrijk om tot een goed functionerend team te komen. De docenten bepalen van tevoren wie welke rol aanneemt. Zo zien ze steeds weer andere kwaliteiten van de studenten. In elke rol moeten de beveiligers kunnen omgaan met stress, druk en grote mensenmassa’s. Tijdens de oefening in Rotterdam wordt dat getest. We vertellen de persoonsbeveiliger in opleiding dat we met de watertaxi naar het volgende agendapunt willen. Dat stond niet op de agenda. Ook willen we tussendoor nog even winkelen. De persoonsbeveiligers moeten snel schakelen. Er moet ineens een andere locatie worden verkend. En er wordt een andere route afgelegd dan van tevoren was gepland. De studenten krijgen te maken met tijdsdruk, maar het voelt als een geoliede machine. ❛❛ We kunnen blind op elkaar vertrouwen Blind vertrouwen De studenten hebben onderling aan een half woord genoeg. Ramon: ‘In het begin ken je elkaar alleen oppervlakkig. Daarna deel je ineens lief en leed. Dat zorgt voor een gevoel van broederschap. Tijdens de opleiding heb ik een nare thuissituatie meegemaakt. Mijn partner kwam in het ziekenhuis terecht. De jongens stonden toen gelijk voor me klaar. Iedereen zet dat stapje extra. Iedereen wil er voor elkaar zijn en elkaar helpen. Dan ontstaat er echt iets. We kunnen blind op elkaar vertrouwen.’ Tijdens de opleiding zijn de studenten meer op het werk dan thuis. Ondanks dat dit veel doet voor de onderlinge band, is het thuisfront ook heel belangrijk. ‘Ik heb het erg naar mijn zin. De opleiding is heel professioneel en goed opgebouwd. De docenten hebben ontzettend veel ervaring. Alles doen ze met een reden. Maar we zijn wel iedere dag bezig van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. We hebben weinig vrije avonden. Dan gaat de tijd voor ons heel snel, maar voor het thuisfront duren die wekenlang. Ik probeer wel te appen en te bellen, maar soms ben ik er gewoon even niet. Daarom is het heel belangrijk om voor de tijd het gesprek aan te gaan met je partner. Je moet allebei weten hoe het is om deze opleiding te volgen, of om bij de DKDB te werken’, vertelt Chris. Niet alleen bommen en granaten Naast de theorie- en praktijklessen leren de studenten ook veel op persoonlijk vlak. In het begin dacht Chris: ‘We doen wierook en kaarsen aan en dan gaan we even over onszelf praten. Maar het is juist super goed dat ze daar aandacht aan besteden. Het gaat vooral om het mentale aspect. Hoe verwerk je dingen? Hoe verdeel je jouw energie op een dag? We hadden laatst een gevechtsstraat. Hoe bereid je je daarop voor? Visualiseer je de situatie? Hoe doe je dat met de ademhaling? Dat is voor mij erg waardevol. Het gaat niet alleen over bommen en granaten. Maar ook om de vraag: wie is Chris en wie zit er in dat koppie? Hoe halen we het beste in hem naar boven? Dat maakt deze opleiding zo sterk.’ Niet iedereen kan persoonsbeveiliger worden. Daarover zijn Chris en Ramon het direct eens. ‘Als je vraagt hoe een beveiliger eruitziet, dan denkt iedereen gelijk aan de film ‘The Bodyguard’. Dat is niet de realiteit. Je kunt een spierbal zijn, maar dat betekent niet dat je dit werk kunt doen. Het gaat vooral om actie-intelligentie. Ook vraagt het om flexibiliteit, integriteit en goede communicatie. Je werkt in een klein specialistisch team. Die mannen en vrouwen willen het hoogste bereiken binnen deze organisatie’, vertelt Ramon. ‘We vullen daarom elke dag onze rugzak. Bij elke les lopen we wel weer ergens tegenaan. Dat stoppen we in de rugzak. En dan is het de kunst om dat op de juiste momenten uit de rugzak te halen.’ *Ramon is niet zijn echte naam. Vanwege de privacy hebben we deze naam veranderd.