Het verhaal van Ragni Ragni was net 18 jaar oud toen haar wereld instortte. De dag nadat haar vader overleed, kreeg ze een telefoontje dat ze was afgewezen voor de Politieacademie. Ze kon niet starten met haar droomopleiding. Ruim dertien jaar zijn verstreken sinds die eerste afwijzing. Dertien jaar van studie en verandering van banen. Maar altijd is ze blijven dromen dat ze op een dag het politie-uniform zou mogen aantrekken. En nu is het zover: ze is begonnen aan de opleiding tot agent. Mét een schat aan ervaring. ‘Als jong meisje wilde ik een uniformberoep doen. Eerst wilde ik bij de marine, maar na verdere oriëntatie kwam ik al snel bij de politie uit. Het spreekt me aan dat je bij de politie echt wat kunt betekenen voor Nederland. Die liefde is erin geslopen en dat gaat niet meer weg. Ik wil aan het eind van de dag kunnen zeggen: ‘Ik heb iemand heel blij gemaakt.’ Of: ‘Ik heb iemand kunnen helpen.’ Maar ook het teamgevoel en samen ergens voor gaan, vind ik heel mooi. Daarom heb ik in de zomer van 2010 gesolliciteerd. Ik werd uitgenodigd en kwam goed door de sporttest, taaltest en cognitietest.’ Domper ‘Mijn vader was in die tijd ernstig ziek. Hij is acht jaar kankerpatiënt geweest. Dat had veel invloed op mij als jong kind. Ik was 10 jaar toen hij ziek werd en 18 jaar toen hij overleed. Hij zei altijd: ‘Je moet doen wat je hart je ingeeft. Dus solliciteer voor de politie en ga ervoor, ook al ben je nog jong.’ Dus dat heb ik gedaan. De domper was des te groter toen ik een dag na zijn overlijden een telefoontje kreeg dat ik het niet was geworden. Ze vonden me te jong en adviseerden na de havo eerst ervaring op te doen. Ik herinner me nog hoe ik ‘oh, oké…’ stamelde. Mijn wereld kon niet verder kapot op dat moment.’ ❛❛ Je mag boos zijn, balen en alles stom vinden. Maar geef niet op ‘Ik heb me destijds bij de afwijzing neergelegd. Mijn vader was nog geen vierentwintig uur dood. Ik vond het verwerken van zijn overlijden stukken belangrijker. Maar achteraf gezien hadden ze gelijk. Ik was ook hartstikke jong. In het rapport staan dingen waar ik mijn ‘achttienjarige ik’ in herken. Destijds had ik misschien wat meer verdieping moeten vragen en er meer mee moeten doen. Dat adviseer ik ook aan iedereen die wordt afgewezen. Je mag boos zijn, balen en alles stom vinden. Maar geef niet op. Zorg dat je weet waar je aan moet werken. En ga daarmee aan de slag, zodat je de volgende keer steviger in je schoenen staat.’ Achterstevoren in het lokaal ‘Na de afwijzing heb ik veel gesprekken gehad met mijn mentor. Wat wil ik dan? Is er iets anders wat ik leuk vind? Ik heb een grote voorliefde voor techniek, dus ik ben een hbo-opleiding in die richting gaan doen. Dat bleek het niet te zijn. Daarna heb ik een auto technische opleiding gevolgd. Dat was fantastisch, maar de politie bleef jeuken. De Landelijke Eenheid zat vlakbij school. Iedere keer als ik een politieauto voorbij zag vliegen, zat ik achterstevoren in het lokaal.’ ❛❛ Ik wil naar buiten en echt iets kunnen betekenen ‘Na mijn opleiding heb ik verschillende banen gehad binnen de autowereld. Maar altijd had ik het gevoel: dit is niet mijn plekje. Communicatie vind ik een heel mooi vak, dus op eigen houtje heb ik die opleiding erbij gedaan. Ik ben daarna gaan werken in de communicatie, maar altijd binnen de auto’s. En toen kwam de vacature van woordvoerder bij de politie voorbij. Dat was de perfecte match. Ik vond het heel spannend om te solliciteren, maar ik ben er toch ingerold. Dat was heel tof werk. Maar ik bleef het gevoel houden: ik wil naar buiten en echt iets kunnen betekenen.’ Traantje gelaten ‘Opnieuw solliciteerde ik bij de Politieacademie. En opnieuw werd ik afgewezen. Ze hadden veel sollicitanten en weinig plek. Daarna ben ik voor de liefde verhuisd. Ik dacht: nieuwe eenheid, nieuwe kansen. Dus ik probeerde het opnieuw. Op mijn werk kreeg ik toen een mailtje dat ik positief door het onderzoek was gekomen. Ik heb er een collega bijgetrokken en vroeg: ‘Is dit mailtje nep?’ Ik kon het niet geloven en heb een traantje gelaten op kantoor. Met taart heb ik het goed gevierd. Ik gok dat ik met 31 jaar wel een van de ouderen ben in de klas. Maar ik verwacht dat ik veel kan leren van mijn jongere medemens. En ik hoop ook ontzettend veel te leren over mezelf.’