Het verhaal van Renzo

‘Er zijn veel vooroordelen over het werk op een cellencomplex. Veel mensen denken dat we alleen brood uitdelen en verder niets mogen, maar ons takenpakket is veel breder’, vertelt Renzo. Hij werkt als assistent beveiliger op de afdeling Arrestantentaken. Daar krijgt hij vaak te maken met verwarde personen, pogingen tot zelfdoding en agressie. Hij vertelt ons meer over zijn werk. De ene dag is dat op het cellencomplex, de andere dag bij de rechtbank of vervoert hij arrestanten.

‘Mijn werk is heel breed en divers. Geen dag is hetzelfde. Iedere dag zie ik weer andere mensen met hun eigen verhaal. Van tevoren weet ik niet wat er gaat gebeuren. Dat vind ik heel aantrekkelijk. Er zijn natuurlijk een aantal vaste werkzaamheden die moeten gebeuren, zoals wassen, wekken, luchten en eten. Komen er mensen voor verhoor, familie van minderjarigen of advocaten? Dan regelen wij dat ook. Ook het vervoer van verdachten van de gevangenis naar de rechtbank hoort erbij. Net als het beveiligen van de rechtbank. We komen daardoor veel kanten van het strafrecht tegen. Maar ook emoties, heel veel emoties.’

Grens trekken

‘Dat was nieuw voor mij. Hiervoor was ik automonteur, dus dan praten de klanten meestal niet terug. Maar in dit werk kunnen mensen agressief naar je zijn. Daar moest ik wel mijn draai in vinden, want hoe ga ik daarmee om? Ik probeer mezelf te verplaatsen in de ander, zodat ik de agressie begrijp en het beter kan accepteren. Er is namelijk altijd een reden waarom iemand bij ons zit. Maar je moet voor jezelf wel ergens de grens trekken. Voor mij is die grens bereikt als het heel persoonlijk wordt. Als iemand bijvoorbeeld dreigt om mij of mijn familie iets aan te doen.’

‘Pogingen tot zelfdoding blijven me erg bij. Dat gebeurt helaas regelmatig. Wij zijn daar dan als eerste bij. Vooral in het begin vond ik het lastig hoe ik daarmee om moest gaan. Ik heb ondervonden dat het belangrijk is om er daarna over te blijven praten met mijn collega’s. En om elkaar te blijven voorhouden dat het niet normaal is, ondanks dat het zoveel voorkomt. Mijn vader werkt ook bij de politie, dus met hem kan ik het er ook goed over hebben. Het helpt dat het bespreekbaar is.’

Uren gepraat

‘Ondanks dat ik nu goed op mijn plek zit, kriebelt het wel om over een tijdje te solliciteren bij de politie als agent. Ik wil me verder ontwikkelen richting het onderwerp jeugd. Nu werk ik ook met jeugdige verdachten en neem ik vaak het initiatief om het gesprek met ze aan te gaan. Zo was er bijvoorbeeld een minderjarige arrestant bij ons die al veel had meegemaakt. Hij was op jonge leeftijd gevlucht en was zijn moeder verloren. Hij was zo getraumatiseerd dat hij in paniek bij ons binnenkwam en niet ingesloten kon worden. Ik heb uren met hem gepraat om hem rustig te krijgen. Hij zei: ‘bedankt dat je de tijd hebt genomen om naar mij te luisteren.’ Dat vond ik heel mooi.’

‘In het cellencomplex werken we in principe in een veilige, voornamelijk gesloten, omgeving. Dat is heel anders dan het politiewerk in de noodhulp. Wij hebben niet te maken met burgers op straat die meekijken, filmen of je zelfs lastigvallen. Een collega op straat krijgt een melding en moet bijvoorbeeld een verward persoon aanhouden. Die collega is dan een kwartier fysiek druk met de verdachte en gaat weer verder. Maar wij zitten de rest van de dag met die persoon. Dat is een wereld van verschil.’

Veel verantwoordelijkheid

‘Wel hebben wij dezelfde geweldsmiddelen als een agent op straat, met uitzondering van het stroomstootwapen. We dragen dus het vuurwapen, de wapenstok, pepperspray en handboeien. Op de Politieacademie kregen we daarom ook de vuurwapenopleiding. Dat vond ik het leukst, want ik was de hele dag op de schietbaan met collega’s scenario’s aan het trainen. Dat was intensief, maar erg gaaf om te doen. Er kwam ook veel op me af. Ik was pas net bij de politie in dienst en had al snel veel verantwoordelijkheid met zo’n geweldsmiddel. Maar stiekem is dit werk bij de politie altijd al een jongensdroom geweest.’