Het verhaal van Rianne Politieagenten zijn regelmatig als eerste bij een ongeval aanwezig. Daarom is het van levensbelang om direct eerste hulp te kunnen verlenen. Studenten van de basis politieopleiding krijgen al in de eerste twaalf weken (het eerste kwartiel) van de basis politieopleiding lessen Eerste Hulp Door Politie (EHDP). Om het oefenen zo realistisch mogelijk te maken, worden tijdens deze lessen slachtoffers van de Landelijke Opleiding tot Uitbeelding Slachtoffers (LOTUS) ingezet. Met behulp van toneel, kunstbloed en schmink creëren deze speciaal opgeleide trauma-acteurs levensechte EHBO-situaties. Student Rianne maakte onlangs haar eerste les met een lotusslachtoffer mee. In dit verhaal wordt gesproken over zelfdoding. Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113. ‘Tijdens de EHDP-lessen krijg je als student al te snel te maken met reanimatie. In eerste instantie oefenen we die op een pop. Daarna krijg je een simulatie met een LOTUS-slachtoffer. De docent geeft vooraf in twee minuten de casus weer. Bij mijn buddy en mij ging het om een melding van een persoon die zelfdoding wilde plegen. We werden opgewacht door een familielid. Dat was de enige informatie die we hadden. Het was een spannend moment. Het enige wat ik meebracht, was een rugzakje met theoretische stof en de ervaringen die ik had opgedaan met collega’s en een pop. Zodra we het lokaal binnenstapten, begon de casus.’ Puzzelstukjes op de juiste plek ‘Een collega uit ons leerteam speelde het familielid, dat helemaal in paniek was. Het LOTUS-slachtoffer speelde een oudere man die het leven niet meer zag zitten en een overdosis pillen had ingenomen. Je moet in zo’n situatie heel erg bewust zijn van de dingen die je om je heen ziet. Zo lag er bijvoorbeeld een wijnfles op de grond, een afscheidsbrief en twee doosjes met medicatie. Met het ziektebeeld van het LOTUS-slachtoffer, in combinatie met de informatie die het familielid gaf, moesten we de puzzelstukjes op de juiste plek leggen. Toen gaf het slachtoffer qua ziektebeeld aan dat de reanimatie moest worden gestart. Het reanimeren deden we met de pop. Maar alles tot het moment van de reanimatie, zoals het ziektebeeld vaststellen, het bewustzijn en de ademhaling controleren en het kantelen van de buik naar de rug, deed ik met de acteur.’ ❛❛ Het was behoorlijk stressvol ‘De LOTUS-slachtoffers waar wij mee mogen werken zijn ontzettend goed. Ze spelen zó levensecht, dat alles tot leven komt en je helemaal in de situatie wordt gezogen. Daardoor was ik ook heel alert. Ik had tijdens de simulatie niet meer in de gaten dat een docent en twee observanten meekeken hoe ik het op dat moment deed. Ik had alleen maar oog voor het slachtoffer, het familielid, de samenwerking met mijn buddy, de situatie en de ruimte waar ik was. Naast de reanimatie met de borstcompressies, beademing en AED en alles eromheen, had ik ook nog de portofoon op mijn vest. Daarmee moest ik de juiste informatie aan de meldkamer doorgeven. Het was behoorlijk stressvol.’ De kracht van herhaling ‘Na die casus was ik ook best vermoeid. Mentaal, omdat ik alle prikkels die ik kreeg moest verwerken. Fysiek is het vermoeiend omdat het reanimeren zelf ook echt wel wat van je vraagt. Aan het einde van de simulatie werden we beoordeeld. We kregen ook feedback van het LOTUS-slachtoffer zelf, over hoe hij was behandeld. De feedback was heel uitgebreid. We gaan nog veel vaker oefenen met een LOTUS-slachtoffer en reanimaties. De kracht van de herhaling. Alles om ervoor te zorgen dat wanneer je het straks in het echt moet gaan doen, het in je systeem zit en je dan uit een automatisme gaat handelen.’ ❛❛ Ik heb mijzelf echt verbaasd ‘Ik weet nog heel goed, dat ons al helemaal aan het begin van de opleiding werd verteld dat dit de simulatie was waar we naar toe zouden gaan werken. Ik dacht: poeh, er wordt wel al snel veel van ons gevraagd. Kan ik dat dan wel? De realiteit is gelukkig, dat ik tijdens de lessen die ik in de weken daarna had gekregen, heel veel had geleerd. Ik had niet verwacht dat mijn handelen tijdens de reanimatie al zó goed zou zijn, dat ik dat allemaal op de juiste manier kon combineren. Daarover heb ik mijzelf echt verbaasd.’