‘Ik ben een betere versie van mezelf aan het worden’ Jip wilde van jongs af aan bij de politie. Op zijn 21ste kon hij deze droom waarmaken. Hij is één van de studenten die in de nieuwe docuserie Blauw bij AVROTROS gevolgd wordt. Wij stellen Jip graag aan je voor. ‘Al vroeg wist ik dat ik bij de politie wilde. Ik wil graag mensen, en dan met name jongeren, helpen. Criminaliteit begint vaak al vroeg en daarom is mijn streven jongeren op het rechte pad te helpen. Toen ik opgroeide, zag ik mensen om mij heen de verkeerde kant opgaan. Ik nam daarom afstand van ze. Ik vertelde ze ook dat ik bij de politie wilde en dat de criminaliteit ingaan niet slim is. Het kan namelijk zo zijn als in maffiaseries: of je moet je leven lang over je schouder kijken, of je gaat levenslang de gevangenis in, of je gaat gewoon dood.’ Ik ben geen superheld ‘Ik heb eerst de mavo gedaan en toen ik daar klaar mee was, was ik nog te jong om bij de politie te gaan. Ik heb toen voor de mbo opleiding ‘Sociaal Cultureel Werk’ gekozen. Ik dacht dat mij dit later bij de politie zou helpen. Ik ben en hoef geen superheld te worden, maar ik vind het wel belangrijk om mensen te helpen. Ik ben erg sociaal ingesteld; dat heb ik ook van thuis meegekregen. Ik ben empathisch en heb geen moeite om mensen aan te spreken.’ Jip zit nu in het tweede jaar van de basispolitieopleiding en draait mee op zijn basisteam. Hier brengt hij alles wat hij geleerd heeft in de praktijk. Ondertussen leert hij nog steeds. ‘De opleiding is grotendeels wat ik er van verwacht had. Ik leer nieuwe dingen zoals aanhoudings- en zelfverdedigingstechnieken.’ ‘De hoeveelheid papierwerk valt me soms een beetje tegen. Als ik zie hoe ik voor de opleiding schreef en nu, dan merk ik wel een groot verschil. Ik maak nu betere rapporten en dat ondanks mijn dyslexie. Hierin word ik geholpen door collega’s of medestudenten. En door mijn docent Nederlands natuurlijk.’ Ik ben van nature een makkelijke prater ‘Ik ben mezelf bij de politie echt aan het ontwikkelen. Ik kan wel zeggen dat ik nu een betere versie van mezelf aan het worden ben. Je leert in de opleiding veel en je wordt echt iemand van de politie. Bovendien leer je dingen die je normaal niet vaak meemaakt, zoals reanimeren. De lessen van Eerste Hulp Door Politie (EHDP) hebben mij vooral goed geholpen. Ik heb nu al vier keer een reanimatie meegemaakt. Daarvan heb ik er twee zelf gedaan en bij twee was ik er om de aanwezige familie en mensen te ondersteunen.’ ‘Drie van de vier mensen hebben het helaas niet gered. Dat heeft impact op je, maar omdat ik van nature een prater ben, kon ik dit ook makkelijk van me af praten. Dat doe ik met collega’s en iemand binnen het korps die hiervoor speciaal is opgeleid. Ook met mijn moeder kan ik hier goed over praten. Zij werkt in de hulpverlening, dus ze begrijpt wat ik soms meemaak.’ ‘Ook leer ik heel goed de situatie om mij heen inschatten, dus waar je moet staan en waar je op moet letten als je iemand benadert. Dat neem je ook mee als je niet aan het werk bent: ik leer steeds beter om me heen kijken.’