De Oirschotse mangrove Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. In deze blog vertelt hij over een stormachtige dag op een oefenterrein in Oirschot. En een weg waar je met een ME-voertuig niet in moet rijden... Als docent op de Politieacademie is het de kunst om studenten mee te nemen in hun ontwikkeling naar bepaalde leerdoelen in het politieonderwijs. En ben je verantwoordelijk voor het overdragen van kennis en vaardigheden. Tot zover de theorie. De praktijk blijkt soms weerbarstiger… Het was pikkedonker. De regen viel met bakken uit de lucht. Het oefenterrein van de legerplaats Oirschot was afgelegen, koud, nat en donker. Op het achterste gedeelte van het oefenterrein is, diep verscholen in het bos, een sterk geaccidenteerd terrein. Wegen met flinke stijgingspercentages. Afgronden en lastige hindernissen. Een prima locatie om de studenten voor te bereiden om te rijden met een ME-voertuig onder verzwaarde omstandigheden. Het gebied is te verdelen in twee secties Vanaf de rondweg over de legerplaats Oirschot gaat de weg naar links. Deze weg verdeelt het oefenterrein in tweeën. Het gedeelte rechts is het gebied waar wij prima kunnen oefenen. Veelal verhard en stijgingspercentages die goed te doen zijn met de voertuigen die wij gebruiken binnen de Mobile Eenheid. Voor de studenten is dit gedeelte van het terrein uitdagend, prikkelend en aantrekkelijk om in te rijden. Het gedeelte links is alleen voor zware militaire voertuigen. Compleet onverhard (lees modder, blubber), extreme stijgingspercentages, veel takken, bomen en struiken. En laat zich misschien nog wel het beste omschrijven als een mangrove-achtige setting. En daarom zeker niet geschikt voor ME-voertuigen. ❛❛ Uuuhhh Renko…ik denk dat ik toch die ene weg ben ingereden… Een aantal keren reed ik met de studenten door het gebied. En gaf ze daarbij instructie over hoe ze om moeten gaan met de moeilijkheden van dit gebied. De hellingen, een klein stukje semi-onverhard en de steile bochten. Ik zag dat ik nog ongeveer een kwartier de tijd had voordat ik met de studenten naar het volgende onderdeel van de rijtraining op legerplaats Oirschot zou gaan. Ik besloot om de studenten de mogelijkheid te geven om zelf door het gebied te rijden. Praatje, plaatje, daadje. Een van de didactische instrumenten die als docent in je onderwijs-rugzakje zitten. Ik gaf wat feed-up punten mee. En ik gaf voor de zekerheid wat kaders aan, waarbinnen de studenten zich mochten bewegen. Zowel letterlijk als figuurlijk. 'Deze weg moet je niet inrijden' En ik liet voor de zekerheid de studenten de weg richting de Oirschotse mangrove zien: 'Het is niet de bedoeling om deze weg in te rijden. Je komt beslist vast te zitten met een hoop ellende daarbij.' De reactie was eenstemmig en helder: 'Duidelijk, Renko. We blijven daar uit de buurt.' Via de portofoon nam ik contact op met mijn collega die met een aantal studenten ergens anders op de legerplaats bezig was. Nadat ik had aangegeven dat ik over een kwartiertje zijn kant op zou komen, zette ik mijn eigen voertuig langs de kant van de weg. Ik keek hoe de chauffeurs in opleiding steeds handiger werden in het nemen van de steile wegen en bochten. De koplampen van de voertuigen schommelden dansend omhoog en omlaag door de stijgende en dalende wegen. De regen kwam nog steeds met bakken uit de lucht. De ruitenwissers van mijn voertuig hadden moeite om het zicht vrij te houden. Maar ik miste een voertuig Ik miste een set koplampen die dansend in het terrein op en neer bewogen. En net op dat moment hoorde ik over de portofoon een krakende stem: 'Uuuhhh Renko…ik denk dat ik toch die ene weg ben ingereden…' Ik liep een heuvel op waardoor ik het beter kon zien. Beneden zag ik het voertuig staan: tot aan de bodemplaat vast in de modder. De regen en harde wind geselden de mangrove voor mij. De takken van de bomen bewogen gevaarlijk heen en weer. Het schouwspel voor mij had iets onwerkelijks, iets mystieks. Duister en onheilspellend. Ik werd uit deze scène gehaald door de student die verantwoordelijk was voor dit schouwspel. 'Ik denk dat ik toch de verkeerde weg ben ingereden', was zijn droge opmerking. Samen keken we naar het schouwspel voor ons. De takken die alarmerend heen en weer bewogen. De regen. Hoop op een droge reddingsactie vervlogen… Een schep, zes studenten en twee docenten Daarmee trokken we ten strijde. Daarmee liepen we de blubber, de modder in. Schachthoogte…en op sommige plekken nog dieper. Afgelegen, koud, nat en donker. Maar met een verbroedering en saamhorigheid die het werken binnen de ME zo kenmerkt. Die zo typerend is. Eén ME'er is geen ME'er. Eén docent is geen docent. Rollen vervagen, de krachten worden gebundeld. De mangrove gaf zich uiteindelijk gewonnen en liet het voertuig los. En met een schuldbewuste collega, vieze natte kleren, maar vooral ontzettend veel lol verlieten we Oirschot en reden richting de Politieacademie Ossendrecht. De theorie is helder. De praktijk soms weerbarstiger.