Een ME-jas Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. Daar ziet hij allerlei politiemensen binnenkomen. En weer met een rugzak vol nieuwe kennis en ervaring weggaan. Ieder met een eigen verhaal. In deze blog deelt Renko zijn verhaal. Een jas. Een gewone ME-jas. Ogenschijnlijk nonchalant op tafel gelegd door de eigenaar. Maar deze jas vertelt een verhaal. Een even triest als dapper verhaal... Het was dood en doodstil in de klas. De studenten van de ME-chauffeurs opleiding keken voor zich uit. Iedereen leek in gedachten verzonken door datgene wat zojuist verteld was. Ik laat de stilte tot me doordringen en kijk de klas in. Even weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen, maar begrijp dat er nu van mij als docent verwacht wordt dat ik weer het woord neem. Toch kies ik ervoor om nog even niks te zeggen. De stilte is oorverdovend. Indrukwekkend en ontroerend tegelijk. Net als het verhaal... Hij wilde altijd al bij de Mobiele Eenheid. Het was zijn droom. Werken aan de veiligheid van onze samenleving. Onder niet altijd makkelijke omstandigheden. Hij kende de gevaren. Maar genoot van zijn werk, de saamhorigheid, de kameraadschap die soms verder ging dan uitsluitend collegialiteit. Hij werkte al geruime tijd bij de Mobiele Eenheid. Was ervaren en een vraagbaak voor nieuwe collega's. Noemde de Mobiele Eenheid zijn familie. Tot die ene inzet. Tot dat ene moment, dat ene incident... Tot die ene harde klap. ❛❛ De drukgolf sloeg in zijn kleding, zijn jas, zijn helm Een cobra. Precies onder zijn lichaam. De knal was enorm. De drukgolf sloeg in zijn kleding, zijn jas, zijn helm. Daar kon het geen kant op. En zorgde voor zwaar letsel. Hij revalideerde, werkte hard. Ongelooflijk hard. Aan zijn herstel. Fysiek en mentaal. Klom omhoog, maar werd even vaak weer teruggeworpen. Zijn doel? Weer werken bij de Mobiele Eenheid. Zijn roeping. Zijn passie. Zijn familie. Het besef dat hij nooit meer de oude zou worden deed pijn. Ontzettend veel pijn. De realiteit was zo hard. Revalideren lukte. Maar helemaal herstellen zou hij niet. En zijn roeping, zijn passie, zijn identiteit leek verder weg dan ooit. Nooit meer in de linie staan. Nooit meer optreden als lid van de Mobiele Eenheid. Tenzij...tenzij hij als chauffeur van een ME-voertuig toch een rol kon vervullen binnen de Mobiele Eenheid. Een mooie taak. Toch werken binnen zijn roeping, zijn passie. Toch deel uitmaken van zijn ME-familie. Toch werken aan een veiliger samenleving binnen een vriendschap die verder gaat dan uitsluitend collegialiteit. En zo vertelde hij zijn verhaal in de klas. Met dankbaarheid vervult. Dankbaar voor de dingen waar hij nu tot in staat is. Dankbaar voor de mogelijkheid om de opleiding in te gaan. Dankbaar voor de kans die hij nu krijgt. En zo was het dood en doodstil in de klas...en liet ik de stilte op ons inwerken. Die jas...een gewone ME-jas. Ogenschijnlijk nonchalant op tafel gelegd door de eigenaar. Maar voor de eigenaar stond deze jas symbool voor jarenlange ellende. Voor pijn en onzekerheid. Voor revalideren en het hebben van hoop. Voor afzien en knokken. Nooit meer had hij deze jas gedragen. Te beladen. Teveel spanning en stress. Teveel nare herinneringen. De luchtdruk van de cobra was deze jas ingeslagen. De jas was voor hem symbool geworden voor een diepe en donkere periode in zijn leven... ❛❛ Met een ongelooflijke dapperheid en lef ging hij afgelopen week de confrontatie aan met zijn demonen en angsten Maar met een onwaarschijnlijke kracht en moed…met een ongelooflijke dapperheid en lef ging hij afgelopen week de confrontatie aan met zijn demonen en angsten... Vastberaden en onverbiddelijk. En dat was verdomme niet makkelijk. Het was zwaar. Maar hij deed het. Ging het gevecht aan. Bleek sterker dan zijn demonen en angsten...en trok de jas aan. Hij deed het zelf. Helemaal zelf. En ik mocht op afstand getuige zijn. Ik realiseerde mij dat mijn werk als docent meer is dan het docentschap zelf, dan iemand iets aanleren, dan iemand door een hoepel te laten springen. De tranen waren er. Vanmiddag na het examen in Rotterdam. Hij slaagde. Is nu inzetbaar binnen de Mobiele Eenheid. Als chauffeur. Terug bij zijn passie, zijn roeping, zijn familie. Hij verlaat het gebouw van de Politieacademie. Trots, blij en dankbaar. De knuffel die ik zojuist van hem kreeg deed mij veel. Ik kijk hem na. Hij draagt zijn jas. Een gewone ME-jas. Maar een jas met een verhaal. Even triest als dapper. Dank je wel, kerel. Voor je openheid, je enthousiasme, je moed en kracht. Pas goed op jezelf en je collega's. Een jas. Een gewone ME-jas.