Fysieke introductie Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. Daar ziet hij allerlei politiemensen binnenkomen. En weer met een rugzak vol nieuwe kennis en ervaring weggaan. Ieder met een eigen verhaal. In deze blog deelt Renko zijn verhaal. Als ik met een aantal collega's het hoofdgebouw via de achterzijde verlaat, zie ik ze al staan. 36 mannen en vrouwen die gespannen wachten op datgene wat gaat komen... Keurig in zes rijen van zes. Gekleed in blauwe overall, riem en zwarte kisten. Handen op de rug, strak voor hun uitkijkend. Er wordt niet gepraat, niks gezegd en gelachen wordt er al helemaal niet. Een ijzige stilte valt over het zogeheten Omniveld als wij als docenten oplopen. Het lijkt alsof de vogels met hun gefluit en gekwetter deze stilte nog wat proberen te doorbreken. Ik kijk omhoog en zie een stukje verderop, boven de bosrand, een buizerd hoog in de lucht cirkelen. Ik weet niet of de studenten daar oog voor hebben. Hun gevoelens cirkelen waarschijnlijk tussen nieuwsgierigheid, spanning, opwinding en onzekerheid. Even hiervoor hebben wij als docenten bij elkaar gezeten. Ik neem de middag nog even met hen door. Wat is de doelstelling? Wat willen we zien? Hoe kunnen we deze doelstelling het beste bereiken? Welke tools zetten we daarvoor in? Maar ook praktische zaken worden besproken. De verdeling van de docenten op de verschillende onderdelen. En hoe die onderdelen in hun werk gaan, wordt nog een keer doorgenomen. Maar een van de belangrijkste dingen die we met elkaar afspreken, is de bejegening van de studenten. Het is niet moeilijk om studenten in no time fysiek helemaal kapot te laten gaan. Als wij daar ook mentaal nog een flinke duit in het zakje doen, bereiken we alles, behalve onze doelstelling. ❛❛ Kunnen ze samenwerken? Hebben ze oog voor elkaar, vooral op het moment dat het individu het zwaar heeft? 'Achten wij deze mannen en vrouwen in staat om dadelijk, na deze praktische introductie, de ME-opleiding succesvol af te ronden?' Daar gaat het om. Kunnen ze samenwerken? Hebben ze oog voor elkaar, vooral op het moment dat het individu het zwaar heeft? Blijven ze helder en logisch denken? Dat we daarbij flink aan de boom schudden, mag duidelijk zijn. Maar we spreken vooral af dat we uitleggen waarom we de dingen doen zoals we die doen. Veelal met een link naar de praktijk. De praktijk als ME'er. Een taak die steeds zwaarder lijkt te worden... Als we uiteindelijk beginnen aan het slot van deze middag en ons verplaatsen naar de locatie die uitermate geschikt is voor de apotheose, de climax van deze praktische introductie, blijkt dat er vijf studenten niet hebben kunnen voldoen aan het volgen van het programma tot dusver. Ik weet dat dat een redelijk gemiddelde is, maar ik weet ook dat het zwaarste nog moet komen... Het is anatomisch eigenlijk ook niet mogelijk. Het is eigenlijk niet te doen: mumselen. Liggen op je buik, je knieën gebogen, je beide voeten omhoog en vervolgens met beide handen je enkels tegelijkertijd vastpakken...en je voortbewegen. We vragen nu veel van de studenten. Dit gaat om wilskracht. Om mindset. Om uit je comfortzone te stappen en dingen te doen die ernstig ongemakkelijk zijn. Die je vervelend vindt, zwaar. Lastig. Misschien wil je wel stoppen. Dit is niks voor jou. Je bent kapot van de fysieke inspanning. Je denkt aan opgeven. Voelt je misselijk. Je bent nat bezweet, vies... Ik kijk naar de studenten. Ze hebben het zwaar. Maar hier gaat het om, dit is de training. Ik loop naar een student. Hij ligt al even stil. Zijn gezicht zit onder het zand en zaagsel. Hij kijkt mij niet aan. Probeert te bewegen. 'Denk je aan stoppen?', vraag ik. 'Ja...ik ben kapot. Ik kan niet meer', hoor ik hem zeggen. ❛❛ Ik zie iets wat het midden lijkt tussen een grimas en een glimlach. Maar in ieder geval zie ik hoe hij weer beweegt. Ik probeer zo rustig mogelijk op hem in te praten. 'We kunnen heel veel met je doen. We kunnen je in de meest oncomfortabele situatie brengen. Net als dadelijk in de praktijk. Ook daar zul je momenten ervaren die zwaar zijn. Maar blijf je gedachten structureren. Blijf baas over je eigen denken. Blijf positief. We kunnen heel veel...maar één ding kunnen we niet. En dat is de tijd stilzetten. Je bent al zover. Kijk naar je collega's om je heen. Je bent niet alleen. Samen. Een eenheid. De Mobiele Eenheid...' Ik zie dat hij me nu aankijkt. Ik zie iets wat het midden lijkt tussen een grimas en een glimlach. Maar in ieder geval zie ik hoe hij weer beweegt. En gebrand is om het einde te halen. Hij is er bijna. Vlak voordat ik hardlopend tussen de twee opgestelde rijen doorloop, buig ik af. Ik kijk achterom en wijs de eerste student achter mij de richting waar hij naar toe moet lopen. En dat is tussen de twee opgestelde rijen door. Twee rijen die gemaakt zijn door de studenten van het oude peloton. Zij doen morgen examen en hebben weken geleden hetzelfde programma doorlopen als de studenten die het deze middag flink pittig hebben gehad. De nieuwe studenten nemen een oorverdovend applaus in ontvangst. Alle leden, commandanten, paarden en ruiters, van het oude peloton en docenten...iedereen klapt, juicht, gilt. Ik krijg kippenvel. Iedere keer weer. Deze mannen en vrouwen gaan we over enige tijd terugzien. Ze hebben het zwaar gehad. Hebben misschien grenzen moeten verleggen, maar deden dat samen. Met elkaar. Niet als individu. Niet alleen, maar als team, als groep, als eenheid. Ze zijn klaar voor de opleiding. Klaar voor de opleiding tot Mobiele Eenheid.