Het verhaal van Renko Docent Renko keek als negenjarig jongetje op televisie naar de rellen in Amsterdam bij de kroning van Prinses Beatrix. Hij zag ME’ers in leren jassen, met witte helmen en schilden. Ze gingen tussen de zware ongeregeldheden samen in een linie naar voren en naar achteren. De ME’ers werden bekogeld met stenen, maar het leek ze niets te doen. Hij dacht: wat zijn dat voor bijzondere politiemensen? Dat wil ik ook! Renko werkte zelf bij de mobiele eenheid en sinds drie jaar is hij docent in Ossendrecht. Hij leidt met veel plezier politiecollega’s op tot ME’er. Hij vertelt ons meer over zijn verhaal. ‘Ik ben achttien jaar hondengeleider geweest bij de politie. Met de hond heb ik ook bij de Mobiele Eenheid gewerkt. Dit deed ik als oscarcommandant. Ik volgde toen opleidingen in Ossendrecht en keek altijd al met een schuin oog naar werken bij de Politieacademie. Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gesolliciteerd. Inmiddels mag ik in een superleuk docententeam les geven aan politiemensen die graag bij de Mobiele Eenheid willen werken. Dit doe ik alweer drie jaar.’ Ervaring meegeven ‘Ik vind het onwaarschijnlijk dankbaar werk. Mijn grootste plezier beleef ik aan het iets bijleren aan collega’s. Ik weet door mijn ervaring hoe het is om in zo’n pak te staan, bekogeld te worden, in het heetst van de strijd de dingen te doen die je moet doen. Die ervaring kan ik aan hen meegeven. Collega’s die deze opleiding doen, willen ook echt graag bij de ME. Van dat enthousiasme worden wij als docenten op onze beurt ook weer extra enthousiast naar hen toe. Een mooie dynamiek.’ ❛❛ Daar waar de platte petten de wijk uit worden geslagen, komt de ME ‘De opleiding begint met een driedaagse training. Je volgt eerst een fysiek programma. Dat is een pittige, belastende middag voor de collega’s. Maar ik zeg daarbij altijd: we doen dit, omdat je straks een verdomd zware taak gaat vervullen. Daar waar de platte petten de wijk uit worden geslagen, komt de ME. Jullie zijn de Mobiele Eenheid, jullie gaan de openbare orde herstellen. En dat wordt steeds ingewikkelder en steeds lastiger. Het geweld gaat alleen maar toenemen en mensen gaan steeds meer tegenover elkaar staan. En, als het eventjes kan, ook tegenover de politie.’ Hoe graag wil je nu écht bij de ME? ‘Veel lessen zijn buiten. Als het slecht weer is, of koud, gaan de lessen altijd door. Dat is soms zwaar. Soms lijkt het of wij als docenten wel heel veel schreeuwen, alsof het een militaire training is. Daar zit een dieperliggende gedachte achter. We doen deze fysieke en mentale belasting niet voor niets. Het is ook een beetje om te kijken: hoe graag wil je nu écht bij de ME? Ben je bereid om diep te gaan? En kijk je als je het zelf zwaar hebt, ook nog om naar jouw collega met wie het ook even minder goed gaat?’ Bekogeld en adrenaline ‘Tijdens de opleiding is ‘instappen onder dekking’ één van de spannendste dingen die ze moeten doen. Ze worden door tegenspelers maximaal met houten blokken bekogeld. En moeten dan volgens een bepaalde procedure terug het voertuig in. Om ze onder die omstandigheden óók te zien doen wat we ze hebben aangeleerd, daar geniet ik intens van. Ik ga dan ook mee de bus in. Omdat ik die adrenaline wil voelen gieren. In de bus hebben ze het gevoel dat ze net een soort oorlog hebben overleefd. De houtblokken zijn kanonskogels geworden. Daarna, bij de debriefing, voel en zie je de saamhorigheid. Het was heftig, het was zwaar, maar we hebben het gehaald, is de ervaring. Dat maakt de ME opleiding zo geweldig.’ ❛❛ Ze gaan de boze buitenwereld in, maar met een goed gevulde rugzak Lief en leed met elkaar delen ‘Op donderdag is het grote eindexamen. Op vrijdag nemen we afscheid van de club. Het zijn voor mij altijd bijzondere momenten. Ik heb dan zó intensief samengewerkt met die collega’s. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld. We hebben het gezellig gehad, maar we hebben zeker ook ‘geknald’ wanneer dat nodig was. Het maakt mij iedere keer weer trots wanneer ik ze dan de poort zie uitgaan. Ze gaan de boze buitenwereld in, maar met een goed gevulde rugzak.’