Overwinnen Renko is docent bij de opleiding voor de Mobiele Eenheid. Hij geeft les op de Politieacademie in Ossendrecht. Daar ziet hij allerlei politiemensen binnenkomen. Ieder met een eigen verhaal. In deze blog deelt Renko zo'n verhaal. Hij was vijf jaar oud. Een onoplettend moment in het zwembad. Het was druk geweest. Even was hij aan het zicht van zijn ouders onttrokken geweest. Heel even maar… Maar het was genoeg om hem een levenslang trauma te bezorgen. De drang naar zuurstof was zo groot geweest. Hij wilde ademhalen, maar het ging niet. Paniek. Totale paniek. Een oplettende vrouw haalde hem uit het water. Maar de paniek en onrust die hij op dat moment voelde is nog steeds in zijn hele lichaam en ratio merkbaar op het moment dat hij alleen nog maar denkt aan zwemmen. Hij heeft dit verhaal zojuist, voor aanvang van de zwemles, in een kort persoonlijk gesprek met mij gedeeld. Nu staat hij op startblok 1 van het zwembad. Ik probeer om de paniek in zijn lichaam en hoofd te kalmeren. Ik probeer rustig met hem te praten. Mentale kracht. “Focus je op je taak, je opdracht. Let op je ademhaling. Praktisch gezien kunnen we met wat kleine aanpassingen ook voor jou de gestelde leerdoelen halen.” ❛❛ Ik wist dat ik moest zwemmen tijdens de opleiding, maar alles in mij bood zoveel weerstand. Ik kijk naar zijn ogen die zich enigszins achter het vizier van zijn helm schuilhouden, maar die de angst niet kunnen verbloemen. Grote, angstige ogen. Ik ben ook scherp als ik zie hoe hij het water in springt. Ik zie veel water opspatten. Armen die alles behalve rustig in het water bewegen. Hij komt boven. Zijn ogen achter het vizier zijn nog even groot, maar dan ineens zie ik een verandering. Hij voelt dat het uniform een groot drijvend vermogen heeft. Hij probeert iets van een zwemslag te maken, wat er beslist niet verkeerd uitziet. Hij komt vooruit en behalve dat, zie ik een ontspannen gezicht. Geen angst in zijn ogen, geen spanning in zijn lichaam, maar een rustige slag die hem naar de overkant van het zwembad brengt. Ik loop naast hem mee en zie hoe hij na 25 meter via de hoge badrand uit het water klimt. Hij doet zijn helm af. Het lijkt of de wereld om hem heen beweegt, maar hij voor mij op dat moment even het middelpunt van aandacht is. De rest van de sectie passeert hem en loopt terug naar de andere kant van het zwembad. Daar staat mijn collega klaar voor de volgende opdracht. Ik ga naast hem staan. “Mag ik even zitten?” vraagt hij aan mij. “Natuurlijk” en ik ga naast hem zitten. Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht. Aan zijn schuddende lichaam is te zien dat hij huilt. Hij zag hier zo tegenop, vertelt hij mij. “Ik wist dat ik moest zwemmen tijdens de opleiding, maar alles in mij bood zoveel weerstand. Ik heb het overwonnen”. Als de les afgelopen is, zie ik hoe hij lachend de zwemzaal verlaat. Een collega slaat broederlijk zijn arm om hem heen. Ik kijk er naar en besef me hoe sommige momenten misschien klein en onbeduidend zijn, maar ook even mooi als hartverwarmend. De mens achter het uniform. Even zuiver en onverdund zichtbaar. Het zijn juist die kleine momenten die zoveel voor mij als docent betekenen.